Afgelopen dinsdag was een heftige dag voor me. Zoals elke ochtend check ik mijn berichten en rond half 10 krijg ik een bericht van Petertje. Als je mijn blog regelmatig leest weet je dat ik met Petertje afspreek en dan echt met hem speel, maar dat hij in de tussenliggende tijd in de friendzone zit. Hij is al maanden mijn confidant en vriend.
Onze laatste date was de pegging date met een diner en dit vonden we beide echt geweldig. Eerder deze week geeft hij aan dat hij me leuk vind en vraag ik of we het daarover moeten hebben. Zijn antwoord is nee, hij is lekker verliefd en het voelt goed. Op dinsdagochtend is dat blijkbaar gewijzigd. Hij stuurt bericht dat hij afstand moet nemen omdat hij het lastig vind om het een plekje te geven. De vraag die door zijn hoofd maalt is ‘waar gaat dit heen’ en het antwoord daarop is…. nergens.
Terwijl we dit via de chat bespreken wellen de tranen op in mijn ogen. Misschien niet stoer of dominant van me, maar ik geef om mijn subs. Alle gevoel wat eerder bij Fred was komt weer omhoog… Verdriet voert de boventoon, maar ook frustratie en boosheid.
Frustratie omdat Dominae machteloos aan de zijlijn staat. Ik heb respect voor mijn subs en ga niet trekken als zij aangeven dat een grens is bereikt. Kortom, ik kan niets doen en alleen aangeven wat het met me doet.
Daarnaast ben ik ook boos. Ik post even later een tweet waarin ik aangeef verdrietig te zijn omdat mijn ‘most cherished sub’ weg is vanwege verliefdheid en stel de vraag waarom anderen hun Domme hebben verlaten. De enige reactie die ik op Twitter krijg is Fred… die aangeeft dat hij om dezelfde reden weg is… bij mij.
Mijn slaafjes troosten me allen op verschillende wijze en het is hartverwarmend… maar ik blijf ook boos. Want het is niet de afspraak. De deal is dat ik met jou speel en dat je me aanbidt (tot dusver gaat het goed). Ik word niet verliefd op jou, en jij wordt niet zo verliefd dat je er niet mee om kunt gaan. Natuurlijk voel ik wel wat voor mijn slaafjes, maar niet in dermate dat het mijn leven overneemt. Kortom, jij faalt en nu ben ik je kwijt… en dat doet pijn. Oke, uiteraard is er onderliggend verdriet, maar ik heb andere verwachtingen.
Tja, als je je openstelt kun je gekwetst raken en het is een keuze die ik maak. Ik stel me liever open en maak daardoor zoveel mooie connecties in plaats van de kans dat mis te lopen. Dan maar iets meer risico. Petertje herkent dit, hij geeft ook aan dat openstellen het wel zoveel mooier maakt. En ik weet dat ik hem de afgelopen tijd nieuwe energie heb gegeven… Hij heeft meer van mijn ‘F*ck it’ mentaliteit overgenomen en daar ook van genoten. Ik ben echt mega trots op mijn ‘special bitch’.
Overdag denk ik erover na en ik chat met subs erover. Fred (ja, hij was even in de lucht) vertelt dat in zijn mening ik teveel van mijzelf laat zien. Daardoor kan het lijken alsof er iets anders dan Dominae beschikbaar is, en dat is niet het geval. Verwarrend want bij ene Meesteres weet je dat ze onbereikbaar is, en bij mij is de scheidslijn tussen realiteit en spel blijkbaar niet duidelijk genoeg. Ook logisch, voor mij is Dominae een verlengstuk van wie ik ben en loopt het naadloos in me over.
De vraag komt in me op of ik anders wil… en of ik wel anders kan. Voor nu is het antwoord nee. Ik ben wie ik ben, volledig en vol passie. Met natuurlijke dominantie en ook een zachte kant die je een aai over je bol geeft of een knuffel.
Uiteraard hoop ik dat Petertje weer wat rust vind en dat hij terug kan komen in mijn stal. Want elke slaaf brengt op zijn manier iets in mijn leven, en als het goed is ook andersom. Het doet pijn omdat je echt iets opbouwt en vertrouwen groeit. Ik ben vaak de persoon met wie alles besproken kan worden zonder gene en andersom ontdek ik samen de BDSM wereld.
De Vlaming begrijpt mijn standpunt, ik kan affectie of verliefdheid voelen zonder dat het direct alles overneemt. En soms zijn er kleine gouden momenten. Zo vroeg Liselette de volgende ochtend of er al ruimte was voor een flauwe grap.
Het verbaast me niets wat er gebeurt is…
Liselette
Het gezegde is immers ‘liefde gaat door de kont’
Ik proest het uit. Ik druk mijn huidige slaven op het hart (haha) om niet verliefd te worden omdat ik het risico niet wil lopen dat ik ze kwijtraak. En dat ik niet meer aan pegging doe als het betekent dat iedereen daarna weggaat 😉. De hint is aangekomen en allen beloven plechtig om eventuele gevoelens de relatie de we aan het opbouwen zijn niet te laten verstoren. Goed, dan kan ik mijn zweep weer laten knallen.
Kortom, er kleeft een risico aan… het risico om gekwetst te worden, teleurgesteld of niet te vinden wat je zoekt… Maar als je niet zoekt, dan zul je het ook niet vinden. Dus, living on the edge.
En nu? Het is nu donderdagmiddag en over een paar uur vertrek ik voor een lang weekend naar een vriendin in Kopenhagen. Even helemaal braaf vanilla doen, al is het Pride weekend en gaan zowel mijn leren broek als leren jas mee.